Zonsondergang en watervogels

/ Jetskefotografie

Aan het einde van een prachtige fotodag in het rietland, samen met Jan, reden we over de Wetering. Daar zagen we een aantal aalscholvers zitten op een dukdalf en op een bord. Hun uiterlijk vertoonde allerlei variaties. In het voorjaar zijn deze vogels op hun mooist: hun wangen en dijen zijn wit bevederd, terwijl hun kruin en nek worden gesierd door zilverwitte manen. De keel kleurt dan geel. Dit prachtkleed vervaagt geleidelijk in de loop van het broedseizoen.

Gewoonlijk maak ik een overzichtsfoto waarin de waarneming zich bevindt, maar dat was ik toen vergeten. Daarom besloot ik gisteravond terug te rijden om dit alsnog te doen. Bovendien hoopte ik meteen een mooie zonsondergang vast te leggen.

De linkerfoto is de overzichtsfoto, maar er was geen aalscholver te bekennen. Op de achtergrond is een klein stukje van de brug te zien—de brug waar mijn ouders vroeger brugwachter waren. Ook het huis waar we woonden staat op de foto.

Ik wandelde naar het water aan de andere kant van de weg, waar een koppeltje kuifeenden zwom.

Ik reed een stukje verder en parkeerde mijn auto langs de Rietweg (zie Google Maps). Het was er heerlijk rustig. Af en toe werd de stilte doorbroken door het gegak van overvliegende ganzen, het gesnater van opvliegende eenden, de roep van de meerkoet, de zang van de graspieper en de zang van de Cetti’s zanger.

De Cetti’s zanger zat vlak naast me in het riet, maar zoals gewoonlijk liet hij zich niet zien. Zijn zang is echter onmiskenbaar—zo krachtig dat het bijna pijn doet aan je oren. Zie dit filmpje voor de impressie.

Ik vreesde dat de toenemende bewolking roet in het eten zou gooien, maar gelukkig braken er enkele openingen in de wolken. Door deze gaten wierp de zon haar crepusculaire stralen naar boven. Het samenspel van zon en wolken zorgde voor een mooi schouwspel van licht en schaduw.

De ondergaande zon was mooi, maar de andere kant op was het uitzicht nog indrukwekkender. Het licht gaf een warme, rode gloed over het riet. Een blauwe reiger stond in het water, met zijn veren licht getint door de ondergaande zon. Een koppeltje wilde eenden zwom rustig voorbij, terwijl het water de kleuren van de avondlucht weerspiegelde. Het was een bijzonder moment.

Toen de zon achter de horizon verdween begon de schemering in te vallen en werd het tijd om naar huis te rijden. In de natuur verdwenen langzaam de contouren en het werd stil.

Ik vind dit een mooie tijd van het jaar, misschien wel de mooiste De zon krijgt steeds meer kracht, de temperatuur stijgt en de natuur komt tot leven. De vogels fluiten, het nodigt me uit om naar buiten te gaan, de tuin in te duiken en met de camera’s op pad te gaan. Dat betekent ook dat ik weer volop fotoseries verzamel. 😉

16 thoughts on “Zonsondergang en watervogels”

    • Ik kan me voorstellen dat je heimwee hebt naar bepaalde elementen in je geboorteland. Er zullen ook zaken zijn die je niet mist.

      Ik kan me indenken dat de komst van de lente in Noorwegen tien keer zo welkom is als in Nederland. Na al die maanden van donkerte.

      Zijn het witte of gele kwikstaarten of beide?

      Like

      Reply

Leave a reply to Jan K. alias Afanja Cancel reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.