Vandaag zetten we onze fotokuier voort die Jan en ik onlangs maakten. Na de fotosessie aan de Hoogeweg reden we door naar de Wetering. Bij de Vlodderbrug aten we onze meegebrachte broodjes. Daarna gingen we verder naar de brug waar mijn ouders vroeger brugwachter waren. Jan bleef op een bankje bij de parkeerplaats zitten, vanwaar hij met zijn drone een mooie rondvlucht maakte. Zelf wandelde ik richting de brug, de brugwachterswoning en langs het water.

Op de picknickplek staat sinds 2001 een bronzen beeld met de titel De Golf, aangeboden ter gelegenheid van de gemeentelijke herindeling. Rond november 2012 werd het kunstwerk echter gestolen. Het verdwijnen leidde tot de nodige verontwaardiging, omdat de gemeente geen aangifte had gedaan en de kunstenaar pas via een omwonende op de hoogte werd gebracht. (Zie deze website.)

Na wat speurwerk ontdekte ik op de oude website van Plaatselijk Nut Wetering e.o. wanneer het kunstwerk is herplaatst: dat gebeurde op 19 november 2013. Op deze website is ook een fotoserie van de herplaatsing te vinden.

Ik wandelde verder langs de Wetering, richting het zuiden. Vanaf dit punt had ik een prachtig uitzicht op de brug, die strak in het water werd weerspiegeld. Een soortgelijke foto heeft in groot formaat op de kamer van mijn moeder gehangen in het verpleeghuis. Vol trots vertelde ze de verzorgenden altijd over “haar brug”.

De oorspronkelijke brugwachterswoning is inmiddels in handen van een nieuwe eigenaar. Afgezien van een nieuw bijgebouw heeft hij aan de woning vrijwel niets veranderd. Dat is bijzonder voor de verkochte huizen langs de Wetering, want veel woningen worden gekocht door mensen van buitenaf, vervolgens afgebroken en vervangen door nieuwbouw. Juist daarom is het voor mij telkens een feest van herkenning wanneer ik de nieuwe eigenaar bezoek en al die vertrouwde plekjes terugzie. Zelfs een deel van de berkenbomen met de heksenbezems is blijven staan.

Ik wandelde over de oever richting de brug. Daar staat een bord dat zwemmen en vissen in de nabijheid van de brug verboden zijn. In onze tijd stond dat bord er niet. Wij doken, sprongen en zwommen juist graag vlak bij de brug. Aan het houten remmingswerk hadden we zelf een trap getimmerd, zodat we makkelijk uit het water konden klimmen om er meteen weer in te duiken. Onze ouders hielden wel goed in de gaten of het veilig was; als het te druk was met boten, mochten we er niet zwemmen.

Op deze archieffoto, staat mijn vader op de brug. Vroeger was er veel direct contact tussen de brugwachter en de mensen op de boten. Ook met het passerende verkeer hield hij contact. Het werd altijd gewaardeerd wanneer hij nog even wachtte op een naderende passant voordat hij de brug opende. Hij maakte ook graag een praatje met voorbijgangers die voor de brug moesten wachten, of met mensen die speciaal even langskwamen om een tijdje bij hem in het brughokje te zitten.

Op de onderstaande foto is te zien dat het oude brughokje verdwenen is. De brugwachter zit tegenwoordig in een hokje dat een eindje van de brug af staat. Op deze foto kun je ook goed zien welke afstand er vroeger overbrugd moest worden tussen onze woning en het brughokje. Als het rustiger werd op het water, hoefden we niet voortdurend in het brughokje te blijven. We moesten dan vanuit huis horen of er een boot aankwam. Schippers gaven een signaal met de scheepshoorn. Dat betekende wel dat de radio of televisie binnenshuis nooit luid mocht staan.

Op de plek waar mijn vader vroeger de rietopslag had (linkerfoto) ligt nu een parkeerplaats. Daar zat Jan op een bankje de drone te bedienen.

Vanaf de brug maakte ik een foto van het uitzicht naar het zuiden en naar naar en het noorden. Tegenover ons, aan de andere kant van het water, lag camping De Wilgenhof, die overigens nog steeds bestaat. In die jaren beleefden we daar veel gezellige momenten met de overbuurkinderen en de campinggasten.

Jan maakte met de drone deze prachtige overzichtsfoto’s. We hadden daar aan het water een fijn plekje en een heerlijke jeugd. We hadden een roeiboot, een punter, een zeilboot en een surfplank. Op de linkerfoto is aan de horizon een meer te zien: het Giethoornsche Meer. Daar ging ik altijd zeilen en surfen. Vaak voer ik er met de punter naartoe, terwijl ik de zeilboot of de surfplank achter de punter meesleepte. Met wat proviand aan boord kon ik er de hele dag op het water doorbrengen.

Jan heeft ook een filmpje met de drone gemaakt. Het opnemen was nog relatief eenvoudig, maar het bewerken achteraf kostte veel tijd. Ik ben Jan dan ook zeer dankbaar dat hij dat voor mij heeft gedaan!