In de zomer hadden we tropische temperaturen en extreme droogte. In het najaar fikse regenbuien en hagel. Het maakt de passiflora niet uit. Deze plant bloeit maar door. Iedere dag komen er weer knoppen uit. Prachtig om te zien.
De bloemen schitteren in het zonnetje.
En kwam zelfs nog een bij kijken of er nog wat lekkers te halen viel. De bij bleek te snel voor mijn sluitertijd…
Zon en regenbuien wisselden elkaar af. Voor mij een mooie gelegenheid om er foto’s van te maken.
Ook de groene vliegen weten deze bloemen te waarderen.
‘Onze groene tuinspecht’ laat zich vaak horen, maar niet makkelijk fotograferen. Tot op een dag de specht iets lekkers had gevonden in onze voortuin. Mij man waarschuwde mij vanaf de benedenverdieping. Ik heb de foto’s gemaakt vanuit een slaapkamer op de bovenverdieping. De foto’s zijn genomen door HR++ glas.
De specht wisselde het zoeken af met het om zich heen kijken of er geen gevaar dreigde.
De groene specht zoekt het voedsel op de grond. Op het menu staat vooral de grote mier. Zo te zien was het daar een goed foerageerplekje tussen de wortels van de oude boomstronk.
Toen ik voldoende foto’s had genomen van de bovenverdieping ben ik via de achterdeur naar buiten gegaan en via de zijkant van het huis naar voren geslopen. Hoewel de specht mij niet kon zien rook deze gelijk onraad. Dat zal komen door de opvliegende tuinvogels die ik tijdens mijn sluiptocht had doen opschrikken.
De groene specht hipte bij mij vandaan…
… om vervolgens weg te vliegen. Ondanks de hoge ISO en korte sluitertijd was de sluitertijd nog niet kort genoeg om de wegvliegende specht scherp in beeld te krijgen. Ook al is de foto niet scherp ik laat deze toch hier zien vanwege het mooie verenkleed in vlucht.
We hebben dit jaar een prima fruitoogst. Het lijkt erop dat de droogte van de afgelopen zomer geen invloed heeft gehad op de fruitoogst. Of de fruitopbrengst succesvol is hangt met name af van het voorjaar, hoe warm is het voorjaar en is er nog late nachtvorst. Als het in het vroege voorjaar relatief warm is zullen de fruitbomen eerder bloeien. Als er dan nog een late nachtvorst bestaat de kans dat de bloesem bevriest. Om bevriezing van de bloesem te voorkomen gaat de professionele fruitteler de bomen besproeien of verwarmen. Zie deze site van de Volkskrant. Dergelijke maatregelen nemen wij niet, wij hoeven er immers niet van te leven.
In het bovengenoemde artikel gaat het over de eerste week van april. Het was op 3 april dat het datum-kouderecord werd verbroken. De laagst gemeten temperatuur was -6,3 graden. In onze regio werd het niet kouder dan -0,8. Het was de nacht dat onze magnolia in één nacht bruin was geworden door de vorst. Kennelijk heeft de bloesem van onze fruitbomen er niet of nauwelijks onder geleden.
Toen we onze fruitplukker tevoorschijn haalden bleek dat de stof was vergaan. Mijn man kocht een nieuwe fruitplukker. Die fruitplukker ging na het plukken van de eerste appels al los. Dat netje heb ik gerepareerd met visdraad.
De inmiddels verroeste ring van de oude fruitplukker heb ik bewaard. Aan die ring heb ik een nieuw netje gemaakt. Daarvoor gebruikte ik een ‘oude’ theedoek en breed elastiek wat ik nog in de naaidoos had liggen. Ik heb het geheel zo gemaakt dat het netje na het plukseizoen verwijderd en gewassen kan worden in de wasmachine. Ja ja, we gooien niet zomaar wat weg… 😉
We hebben meerdere mensen die ieder jaar bij ons appels en peren komen halen. Ze moeten ze dan wel zelf plukken. Ruim een week geleden hebben we besloten het anders te gaan doen. De aanleiding was een berichtje op het nieuws over de toename van het aantal gebruikers van de voedselbank. Het zat mij wat dwars dat degene die bij ons appels en peren komen plukken het prima zelf kunnen betalen… Ik zou zo graag wat willen doen voor die mensen die het niet kunnen betalen. Ik heb daarom contact gezocht met de voedselbank. Ze reageerden gelijk enthousiast. Vanaf dat moment pluk ik zelf de appels en breng de oogst naar de voedselbank.
In de voortuin hebben we een aantal jaren geleden een nestkast opgehangen voor zwaluwen. Jammer genoeg hebben de zwaluwen de weg tot dit nestkastje nog niet gevonden. Afgelopen maandag – we schrijven 19 september – scheen de morgenzon op het nestkastje. Ik was in de voortuin bezig en toen zag ik een bijzonder fenomeen. Een groepje huismussen wilden namelijk hun intrek nemen in dat kastje.
Het kastje werd vanaf alle kanten geïnspecteerd. Ze probeerden door de opening te komen, maar het lukte niet. Na vele verwoede pogingen hebben ze het opgegeven.
De huismussen in onze tuin hebben overigens niet te klagen hoor, aan de achterkant van ons huis hangt een heus hotel voor huismussen. Daarnaast vinden ze op meerdere plaatsen onder de dakpannen hun plekje voor een nestje.
Onze zoon zag hem als eerste, deze vreemde vogel tussen de huismussen.
Mijn man en ik zaten samen met een groep studenten in de tuin. Ik sprak mijn vermoeden uit dat het een kanarie was. Er was ook een student biologie in ons midden. Maar niet alle biologen zijn vogelaars… Hij twijfelde ernstig over mijn vermoeden. Ik vertrouw in dit geval maar op Obsidentify en niet op de bioloog in wording. Een kanarie dus…
Samen met de druif slingert de passiflora over de pergola en over de stalen draden. Dit jaar laten we de uitlopers van de passiflora naar beneden hangen. Daardoor hangen de bloemen op ooghoogte.
De bloemen vind ik een lust voor het oog. Ze bloeien maar enkele dagen, maar gelukkig hangen er nog voldoende knoppen die nog tot bloei komen.
Ook de insecten kunnen deze bloemen wel waarderen.
Vorige week wandelde ik door ons dorp en toen kwam ik langs een atelier. In de voortuin stond een ijsvogel. Deze ijsvogel kon ik niet laten staan, dus heb ik mezelf getrakteerd. Deze ijsvogel kreeg geen plekje aan de rand van de vijver, maar in de nieuwe bloemenborder…
De ijsvogel in het zonnetje.
Toen ik inzoomde zag ik door het glas wat bewegen.
Ik stapte voorzichtig om de ijsvogel heen en zag dat het een atalanta was.
De atalanta heeft vast geweten dat ijsvogels geen vlinders eten…
In een van de borders in onze tuin stond tot vorig jaar een gunnera en vooral heel veel zevenblad. Om van het zevenblad af te komen heb ik de gunnera uitgegraven. Vervolgens heb ik de bovenste laag inclusief de wortels van het zevenblad afgegraven. Dat was een enorme klus, want de border is toch zo’n 14 m² groot. Daarna heb ik de overgebleven zevenblad en met wortel met een riek consequent uitgestoken. Het lijkt erop dat ik de strijd met het zevenblad heb gewonnen. Om dit proces van het zevenblad te vervolgen heb ik de border ingezaaid met wilde bloemen. Ook andere (on)kruiden mogen er groeien en bloeien zolang het maar geen zevenblad is…
We zijn blij met de nieuwe inrichting van deze border. Zittend onder veranda zoomde ik met de 100-400 objectief op de border. Door de beperkte scherpte/diepte ontstond deze foto.
In de border staat Bernagie of ook wel komkommerkruid genoemd. De bloemen zijn enorm geliefd bij de bijen. Ik heb mij daar met de camera een tijdje heerlijk uitgeleefd. De uitdaging zocht ik ook nu weer in het vastleggen van de vliegende bijen.
In deze tijd van het jaar zijn er steeds minder zingende vogels te horen. Veel vogels zingen om hun territorium te verdedigen tegen concurrerende vogelmannen en in de smaak te vallen bij de vrouwen. Nu loopt het broedseizoen voor veel soorten op z’n einde en de zangvogels vallen stil. De vroege broedsels zijn al uitgevlogen, van andere worden de jonge vogels nog even gevoerd. De komende weken beginnen sommige zelfs al aan de trek naar het zuiden. In onze tuin is geen koolmees of pimpelmees meer te zien. Er scharrelt nog een enkele merel rond en gelukkig laten ze hun zang ook nog wel horen. Het zijn vooral de huismussen die zorgen voor het nodige vertier in onze tuin.
De huismussen ‘opereren’ het liefst in een groep. Ze scharrelen graag op het dak, onder de zonnepanelen rond de schoorsteen. Ze hebben o.a. een nestje onder de dakpannen. Het ene broedsel is nog niet uitgevlogen en ze zijn alweer met het volgende bezig.
Ze scharrelen hun kostje bij elkaar in de bloemenborders, tussen de mais en in de bomen. Ze pikken een graantje mee bij de kippen. En van tijd tot tijd nemen ze een zandbadje naast het kattenkruid.
Door de vijver is er altijd voldoende water voor handen. Als door verdamping het niveau in de vijver te laag is en ze niet vanaf de rand kunnen drinken, gebruiken ze de helling. Verder staan er in onze tuin op diverse plaatsen drinkwaterbakjes.
En als laatste, een mus in de vijgenboom. Kortom, we zijn blij met al die gezellige huismussen in de tuin.
Schrijven met Licht 