Op een mooie ochtend reed ik richting De Eese. Ik stopte bij koeien die in alle rust lagen te herkauwen in een weiland naast de Koningin Wilhelminalaan.
De rust veranderde al snel in activiteit. Zelfs vanuit de verte kwamen ze naar me toe gerend.
Het duurde niet lang of bijna alle koeien stonden bij het hek naar mij te kijken.
Zo kon ik mooi inzoomen op de dampende koeien
Vorig weekend fietste ik even na 7 uur in Dwingelderveld. Het was even slikken toen de wekker zo vroeg af ging op mijn vrije dag, maar toen ik eenmaal in het veld was, had ik er geen spijt van.
Ochtendstond heeft goud in de mond. Met de opkomende zon en doordat het nog wat heiig was kreeg het landschap een wat mysterieuze sfeer.
Op een bepaald moment hoorde ik dit vogelgeluid. Ik had dit geluid nog niet eerder bewust opgemerkt. Ik had geluk dat er net iemand aan kwam wandelen die kennis van zaken had. Hij zag mij zoekend rondkijken en hij vertelde mij dat het de roep van een draaihals was. “De draaihals hoor je wel, maar je ziet hem niet hoor…”, vulde hij nog aan en de man wandelde verder. Ik zag echter in de verte een vogel zitten op de plek waar de roep vandaan kwam…
Met de Nikon bridgecamera moest ik flink inzoomen om de vogel in beeld te krijgen. Door de zoeker zag ik dat het de draaihals was. Ik kende deze vogel namelijk van foto’s op Twitter gemaakt door echte vogelaars.
Even later vloog de draaihals in een struik dichterbij het pad. De draaihals zat toen wel veel dichterbij, maar bleef goed verstopt tussen de takken. Meer dan onderstaande beeld kon ik er niet uitslepen.
De draaihals behoort tot de spechtenfamilie. De draaihals staat op de rode lijst als ernstig bedreigd. Ook al zijn de foto’s niet van topkwaliteit, ik ben wel blij met deze waarneming. En zo heb ik weer wat geleerd dankzij de passerende wandelaar.
Een tijdje geleden was ik op een zaterdagmiddag in het Waterloopbos. Ik vond het toen heel erg druk. Ondanks de drukte heb ik toen met een mondkapje op toch een wandeling gemaakt. Die fotoserie is hier te zien. Om de drukte te vermijden ging ik een week later in alle vroegte naar het Waterloopbos. Er was voor die dag wat ochtendmist voorspeld en dat hoopte ik dan meteen mee te pakken.
En zo stond ik rond zonsopkomst bij een waterloop uit vervlogen tijden…
Vanaf de parkeerplaats wandelde ik eerst naar de Deltagoot. Ondanks het vroege tijdstip waren daar toch al mensen aanwezig. Toen ik inzoomde zag ik dat het fotografen waren. Nadat we naar elkaar hadden gezwaaid vervolgde ik mijn weg.
Ik vond het nog lastig om in het bos de sfeer van het vroege tijdstip vast te leggen. Ook de ochtendnevel zie je in het bos minder terug dan op de vlakte.
Na een ronde door het Waterloopbos kwam ik weer aan bij de parkeerplaats. Net toen ik besloot om in de auto te stappen en naar huis te rijden verscheen tussen de bomen de zon.
Toen ik zag hoe de zon aan de bomen een gouden gloed gaf besloot ik om nog een ronde te maken door het bos.
Ten slotte heb ik nog een tijdje gespeeld bij een waterval. In de waterloop lag een grote vierkante steen. Die steen gebruikte ik als statief. Op die manier kon ik een lange sluitertijd gebruiken…
Ik hoop nog een keer een fotoserie in het Waterloopbos te maken nadat er een beetje sneeuw is gevallen. Dat lijkt me zo mooi.
Op een onverwachte vrije dag heb ik vroeg de wekker gezet en zo stond ik voor zonsopkomst in Terhorsterzand.
Op een ochtend was ik rond 6 uur in de ochtend weer in De Weerribben te vinden. Mijn missie was deze keer om een zilveren maan met dauwdruppels te fotograferen…
Deze keer waren er veel muggen. Lastige beesten die ik voortdurend bij mij weg moest slaan. Terwijl ik een heidelibel aan het fotograferen was streek een mug neer op de vleugels.
Ik zoomde wat verder in op de mug.
Na een aantal minuten koos de mug weer het luchtruim. De libel moest eerst wachten totdat ze was opgedroogd.
Helaas heb ik geen zilveren maan met dauwdruppels gezien.
Tijdens mijn ochtendsessie in de Weerribben waarbij ik op zoek was naar libellen met dauwdruppels stuitte ik op een bruin zandoogje. Deze vlinder die was behangen met dauwdruppels hing aan een kale jonker.
Op een dag ging ik vroeg in de ochtend naar de Weerribben. De libellensoorten die ik eerder overdag had vastgelegd wilde ik graag nog een keer fotograferen maar dan met dauwdruppels. Die missie is geslaagd. Vandaag is er aandacht voor de Kempense heidelibel.
Hierboven hangt een vrouwtje in alle rust te wachten totdat ze was opgedroogd. Hieronder hangt een ongedurig mannetje, hij wapperde voortdurend met zijn vleugels. Wellicht dat hij op die manier het droogproces wilde bespoedigen.
Kijk verder maar mee naar de diverse Kempense heidelibellen.
Toen het zonnetje op de libel ging schijnen kregen de vleugels een prachtige kleur.
Op een ochtend was ik zo rond zessen naar de Weerribben gereden.
Ik hoopte dat ik opnieuw de vuurlibel zou zien en dan deze keer met dauwdruppels…
Op en ochtend was ik rond 6 uur in De Weerribben. Ik wilde graag libellen met dauwdruppels vastleggen. Hoe goed ik ook keek, ik zag geen libellen en juffers hangen. Ik ‘struikelde’ wel over de slakken, ongekend zoveel. Maar daar was ik niet voor gekomen, want dan had ik ook wel in onze tuin kunnen blijven…
Eindelijk ontdekte ik een libel. Het was alsof de libel bestrooid was met kristalsuiker.
Volgens mij was het een steenrode heidelibel, een vrouw.
Het ziet eruit alsof ze naar mij zwaaide. Ze was echter bezig met het droog poetsen van haar koppie.
Het zou niet lang meer duren totdat ze beschenen werd door de opkomende zon. Vanaf dat moment zou ze snel opdrogen en kon ze het luchtruim kiezen.
Even later zag ik een andere heidelibel hangen. Vanwege de volledige zwarte poten determineer ik deze als bloedrode heidelibel, een man.
Het is even slikken als de wekker op mijn vrije dag om 6 uur afgaat, maar als ik dan in alle vroegte in de natuur sta dan heb ik daar geen spijt van…
Tussen de dauwdruppels zat een heideblauwtje.
Ook het heideblauwtje was nog ‘gevangen’ door de dauwdruppels.
Het is heerlijk om daar nagenoeg alleen te zijn in de vroege ochtend in het mooie Dwingelderveld.
Schrijven met Licht 