Op de laatste dag van de vakantie op Texel maakten we een wandeling in De Hors. Nadat wij de auto hadden geparkeerd en net waren begonnen aan onze wandeling reed er een bus langs van de Koninklijke Marine. Aan het einde van die weg is de militaire basis Joost Dourlein gevestigd.
De Hors is een bijzonder landschap.
In dit bijzonder landschap waren een man en een vrouw bezig met een fotoshoot of video-opname.
Aan de horizon ligt Den Helder.
Toen we weer terug waren bij de auto vloog er een torenvalk over. In de regel vliegen ze bij mij vandaan, maar deze torenvlak bleef juist dicht in de buurt ´bidden´.
En met 400 mm tele op een kropcamera kon ik deze mooi dichtbij trekken.
Op maandag 11 april besloot ik het Kiersche Wijdepad te volgen. Over deze route had ik gelezen in het blad van Natuurmonumenten. Zie ook deze site.
Ik was nog maar net aan de wandeling begonnen en toen kwam er een torenvalk aangevlogen en die bleef ‘bidden’ in mijn buurt.
Wandel maar met mij mee over het Kiersche Wijdepad. Klik op de foto voor groot formaat.
Het was voor mij de eerste keer dat ik een afstand van 5 kilometer wandelde inclusief twee spiegelreflexcamera’s met zware objectieven. Daarbij droeg ik ook nog een rugtas. Deze combinatie viel mij dan ook vies tegen. Bij iedere kilometer leek het net alsof de fotoapparatuur steeds zwaarder begon te wegen. Er was ook geen mogelijkheid om halverwege een kortere route te nemen, het landschap wordt namelijk doorsneden door watertjes.
Net op het moment dat mijn moraal was gezakt tot een dieptepunt werd ik aangenaam verrast, een graspieper landde op een routepaaltje vlak voor mij.
Dat was het cadeautje en de oppepper wat ik net even nodig had om mij de laatste kilometer door te helpen…
Toen we tot de conclusie kwamen dat we voldoende foto’s hadden gemaakt van Satellietstation 12 nabij Burum besloten we weer richting huis te koersen.
We waren nog maar amper onderweg toen we naast een landweggetje bovenin de boom een torenvalk zagen zitten. Ik parkeerde de auto voorzichtig in de berm en liet het zijraam zakken. Daarbij ging ik er helemaal vanuit dat de torenvalk direct het luchtruim zou kiezen, maar dat gebeurde niet. Het was een vrouwtje. Het waaide daarboven kennelijk flink, ze waaide bijna uit haar jasje.
Nadat ze een tijdje in de rondte had gekeken en ons ook mee had genomen in haar observatie verliet ze haar hoge plek en vloog naar de andere kant van de weg. Vanuit de mobiele kijkhut was dat een plekje met tegenlicht. De foto’s krijgen dan gelijk een andere uitstraling.
Deze uitkijkpost bood wellicht niet wat ze zocht, daarom vloog ze weer terug naar de bomenrij aan de andere kant van de weg. Daar koos ze opnieuw een plekje bovenin de boom. Vanwege de straffe wind moest ze soms de vleugels spreiden om in balans te blijven.
Als een volleerd model liet ze zich vastleggen.
Even later ging ze in de lucht hangen op zoek naar een prooi.
Naast enkele foto’s heb ik daar ook een filmpje van kunnen maken.
Ten slotte nog een foto met tegenlicht. Knap zoals ze haar balans weet te houden op een stokje van een afrastering.
Het is mij nog niet eerder gebeurd dat ik een torenvalk zo uitgebreid in beeld kon brengen.
Hier zijn Jan en ik dan eindelijk gearriveerd bij de poort van Satelietstation 12 nabij Burum. In de volksmond ook wel de Grote Oren genoemd. In serie 1, serie 2, en serie 3 heb ik achtergrondinformatie gegeven over Satellietstation 12.
Bij het inzoomen met de Nikon bridgecamera zag ik door de zoeker dat er voortdurend kauwen rondom de enorme schotel vlogen. Doordat de zon volop scheen gaf dat een grappig schaduwspel.
Plotseling zag ik een vreemde vogel tussen de kauwen vliegen…
Toen de vogel een plekje koos in het hart van de schotel en ik nog verder inzoomde zag ik dat het een torenvalk was, een mannetje.
Met deze serie eindig ik het verhaal over de Grote Oren.
Schrijven met Licht 