Zodra ik in het vroege voorjaar het eerste riedeltje van de wulp hoor dan maakt mijn hart een sprongetje van blijdschap. ‘Gelukkig ze zijn er weer’, denk ik dan. Het mooie weer is in aantocht. Al jaren zit er in de weilanden van onze achterburen een paartje wulpen. Het is me nog niet gelukt om ze daar vast te leggen. Het gezang van de wulp doet me denken aan vroeger, aan de keren dat ik met mijn vader meeging naar het rietland. De wulp met zijn gezang was toen nog volop aanwezig. Volgens mij is het nu de zeldzaamste weidevogel.

Afgelopen week ging ik naar een plas-drasgebied in Fryslân en wel naar de Alde Ie. Zie Google Maps. Ik heb dit gebied leren kennen door mijn fotomaatje, Jan. Ik hoopte daar weidevogels te zien en te fotograferen. Ik parkeerde mijn auto en ging te voet verder. Deze weg is sinds een aantal jaren afgesloten voor auto’s.

Aan weerszijden van de weg zijn weilanden veranderd in plas-draslanden. Ik hoorde grutto’s, kieviten, scholeksters en wulpen.

Na een eindje wandelen zag ik in het weiland een vogel staan. Toen ik inzoomde met de Nikon bridgecamera zag ik dat het een wulp was.

Ik liep naar een hek en liet mijn camera rusten op een paal, zo kon ik nog verder inzoomen op de wulp. Het duurde maar even en daar kwam ook een tweede wulp aangevlogen.

Ik was blij dat ik de wulp zag en kon vastleggen.