Van Bartlehiem reed ik door naar natuurgebied Skrins in de Greidhoeke. Ik was door een oud-collega getipt over dit gebied. In Skrins zou namelijk een grote groep grutto’s te zien zijn.

Nadat ik mijn auto had geparkeerd wandelde ik naar de kijkhut. Tussen het pad en de plek waar de vogels zijn ligt een dijkje, zo kan men ongezien naar de kijkhut lopen. Terwijl ik op het pad liep vloog er achter het dijkje net een groep grutto’s en meeuwen op. Een torenvalkje, wat ik even daarvoor had zien vliegen, was daar vast debet aan.

Het is een eenvoudige, maar functionele kijkhut. Er zitten alleen kijkgaten aan de oostkant met zich op de grote plas. Ik had op dat moment geluk, de straffe wind waaide vanuit het westen. Zie Google Maps voor de locatie.

Het was genieten van de vele grutto’s en andere vogels die daar waren te zien en te horen.

Behalve grutto´s waren er ook kluten, bergeenden, kieviten, kokmeeuwen en kemphanen.

Ik heb een filmpje samengesteld.

Na de fotoserie bij het Elfstedenmonument moest ik eerst even de kaart raadplegen waar ik precies was en wat mijn volgende doel zou worden. Toen ik zag dat ik in de buurt van Bartlehiem was, besloot ik daar heen te rijden. Bartlehiem is een van de bekendste plekjes van de Elfstedentocht.

Zo reed ik het dorp in en zo was ik er ook al weer uit. Ik parkeerde mijn auto aan het eind van het dorp en wandelde terug naar een betonnen brug die ik even daarvoor was gepasseerd. Bartlehiem is een klein dorp met slechts 90 inwoners. Bartlehiem dankt zijn naam aan een klooster dat er ooit heeft gestaan met de naam Bethlehem, later verbasterd tot Bartlehiem.

Staand op de betonnen brug zag ik in de verte het Alvestêdenbrechje (Elfstedenbruggetje). Vanaf deze kant kon ik daar niet bijkomen, het dorp wordt namelijk doorsneden door de Dokkumer Ee. Vanaf de andere kant van de betonnen brug had ik zicht op de Aldtsjerkster Feart. Zie Google Maps. Terwijl ik daar stond te fotograferen voegde zich een bewoonsters van het dorp bij mij. We raakten aan de praat. Zij wees mij aan hoe de route van de Elfstedentocht is. Ook legde ze mij uit hoe ik bij het Alvestêdenbrechje kon komen.

Van Bartlehiem reed ik naar Burdaard. In dat dorp zou ik via een ophaalbrug de Dokkumer Ee over kunnen steken. Op weg naar Burdaad maakte ik een foto van een typische kop-hals-rompboerderij.

Ik kwam aan bij het Alvestêdenbrechje. Zie Google Maps. Hoewel het weer er niet naar was, voer er toch al een bootje. Op de vierde foto is in de verte de betonnen brug te zien waar ik even daarvoor had gestaan. Op de een na laatste foto kijken we naar het westen. Daar komen de schaatsers vandaan en hebben ze Franeker achter zich gelaten. Op de laatste foto hebben we zicht over de Dokkumer Ee richting Dokkum.

Bartlehiem is bekend omdat de schaatsers hier twee keer langskomen. De schaatsers komen vanaf de linkerkant onder het bruggetje door en slaan dan linksaf de Dokkumer Ee op naar Dokkum. Na de stempel in Dokkum schaatsen ze hetzelfde traject terug. Weer terug in Bartlehiem slaan ze linksaf (vanuit hun perspectief) richting Aldtsjerk.

Vorige week bracht ik mijn vrije dag door in het noorden van Fryslân. Ik kwam ongepland langs het Elfstedenmonument. Ik besloot er weer een fotoserie te maken. De vorige keer nam Jan mij mee daar dit monument. Dat was in januari 2013. Zie dit bericht op mijn vorige weblog.

Het Elfstedenmonument It Sil Heve is ontworpen en gerealiseerd door de beeldend kunstenaars Maree Blok en Bas Lugthart op de Kanterlandse brug over de Murk. Dit is de laatste brug op de Elfstedenroute waar de schaatsers onderdoor rijden voor de laatste kilometers naar de finish op de Bonke in Leeuwarden. It Sil Heve waren de woorden waarmee in 1985 de eerste Elfstedentocht na 22 jaar werd aangekondigd.

De brug is bedekt met duizenden met de hand gemaakte tegeltjes, waarop in blauw glazuur de portretten zijn afgedrukt van schaatsers die ooit de Elfstedentocht hebben uitgereden. In de afgelopen eeuw zijn 16 tochten gereden, waarbij duizenden rijders de finish hebben gehaald. De aangebrachte tegels werden d.m.v. de computer zo geselecteerd dat, op grotere afstand van de brug, de duizenden kleine portretten samenvloeien tot één grote voorstelling. Op de zijkant van de brug verschijnt dan vaag het beeld van een groep schaatsers die in een lange sliert achter elkaar rijden. Hoe verder men zich van de brug verwijdert, hoe duidelijker de schaatsers te zien zijn. Deze afbeelding van een rij schaatsers die elkaar helpen en uit de wind houden, is een karakteristiek beeld van de Elfstedentocht. De laatste brug voor de finish vormt zo een ereboog voor al diegene die de tocht ooit hebben uitgereden en vormt een treffend symbool van de overbrugging van de tocht langs de elf Friese steden.

In de zomer van 2001 is na enkele jaren van voorbereiding het eerste gedeelte van het Elfstedenmonument onthuld. Duizenden foto’s van Elfstedenrijders werden hiervoor opgestuurd. Zowel oude foto’s uit het begin van de vorige eeuw  van schaatsers, die aan de eerste tocht in 1909 deelnamen, als foto’s van de laatste tocht in 1997. In totaal zijn er tot nu toe ruim 7000 Elfstedenrijders op de brug afgebeeld. 

De zuidzijde van het monument zal gerealiseerd worden na de eerstvolgende Elfstedentocht. Iedere schaatser die de tocht dan (weer) heeft uitgereden kan zich aanmelden en zijn of haar schaatsfoto opsturen. Bron is deze site.

Menigeen vraagt zich af of er ooit weer een Elfstedentocht komt. Een eeuw geleden kwam de Elfstedentocht ongeveer eens in de vijf jaar voor, inmiddels ligt die kans al op eens in de twaalf jaar. En als de temperatuur op aarde met zo’n 2 graden opwarmt, kan de tocht mogelijk nog maar eens in de twintig jaar voorkomen. Bron is deze site. Door de klimaatverandering dreigt het water wel tot onze lippen te komen ….

Het gezin van mijn nichtje heeft een stal vol met schapen en lammetjes. Ik probeer ieder voorjaar een fotoserie te maken van de schapen en de schattige lammetjes.

Deze tweeling was de nacht daarvoor geboren. Ze hadden nog veel rust nodig. Twee witte lammetjes bij een zwart schaap? Ja dat kan, denk maar aan de biologielessen over erfelijkheidsleer…

De liefde en het zorgen voor de schapen en de lammetjes wordt de kinderen met de paplepel ingegoten. De kinderen pakken heel wat om met die lammetjes en zo krijg je dus handtamme lammetjes.

Zoals ieder jaar zijn er ook nu een aantal lammetjes die met de fles moeten worden gevoed. De oudste wordt al zo groot dat hij al veel zelfstandig daarin kan doen. Toen hij even werd afgeleid door zijn vriendje liet hij de fles staan, het lammetje kwam even op de tweede plek.

De jongste telg is gek op dieren en ze is absoluut niet bang.

In tegenstelling tot eerder jaren is de groenling schrikbarend weinig te zien op onze voedertafel. Dit is een landelijke tendens. Bij de tuinvogeltelling zag men deze daling terug. In 2008 zagen tellers nog in ruim een kwart van de tuinen de groenling, nu in slechts 5% van de getelde tuinen. Ook het aantal groenlingen per tuin nam behoorlijk af van 4,5 naar minder dan 3. Reden voor de afname lijkt te liggen in het ontbreken van struiken, waar ze graag in broeden. Maar ook de ziekte het geel, die vaak via de voedertafels wordt verspreid, lijkt een rol te spelen in de afname. De verwekker van het Geel is de parasiet Trichomonas gallinae. De parasiet veroorzaakt ontstekingen in de snavelholte, keel, krop en slokdarm, waardoor de vogel niet meer goed kan eten en drinken. Het gevolg is dat de vogel verhongert of stikt.

De Vogelbescherming adviseert om de tuinen te vergroenen. Vervang bijvoorbeeld de schuttingen door hagen. Daarnaast adviseert men op de voederplek één keer in de week goed schoon te maken met heet water. Bron is deze site.

Een paar weken geleden kwam mijn fotomaatje, Jan bij ons op bezoek voor een gezamenlijke fotokuier. Het weer was op die dag zo slecht dat we besloten om naar de Orchideeën Hoeve in Luttelgeest te gaan.

In 1919 begon dit bedrijf als een kwekerij in Aalsmeer. Sinds 1979 is de orchideeënkwekerij gevestigd in de Noordoostpolder. De voormalige boerderij waarop het bedrijf werd gevestigd inspireerde de familie en zo kwamen ze op de bedrijfsnaam ‘de Orchideeën Hoeve’. Door deelname aan ‘Kom in de Kas’ merkte de eigenaar dat de belangstelling voor de orchideeënkwekerij groot was. Er volgden aanvragen van rondleidingen en zo ontving de familie steeds vaker groepen en verenigingen uit de buurt. In 1984 ging de kwekerij officieel open voor publiek.

Door de jaren heen is de Orchideeën Hoeve steeds verder uitgebreid. Het voert te ver om op deze plaats op te noemen wat er allemaal te zien is. Voor die informatie verwijs ik naar hun website. Vanuit de tropische tuin gingen wij naar de Lorituin. De felgekleurde papegaaitjes zijn wel fotogeniek, evenals de blauwe nagellak…

Terwijl Jan zijn rust pakte op een bankje in de Bloementuin maakte ik een rondje door de Vlinder Vallei. De meest opvallende vlinder die daar vliegt is de Blauwe Morpho. Een felblauwe grote vlinder. Bijzonder is dat de vleugels van deze vlinder geen blauw pigment hebben. Dankzij de vleugelstructuur bestaande uit miljoenen bruine schubben die het licht manipuleren zien wij het als blauw. Het is heel moeilijk om het blauw van de vlinder te fotograferen. Zodra de Morpho gaat zitten, klapt de vlinder zijn vleugels dicht en zie je enkel het bruin met daarop de oogvlekken. Op de linker foto zie je twee Morpho’s vliegen waarbij het blauw wel is te zien. Ik ga nog een keer terug om de uitdaging opnieuw aan te gaan.

In de vlindertuin lag een enorme leguaan. De leguaan was bezig met de lunch, een rauwkostsalade.

Na mijn rondje door de vlindertuin voegde ik mij weer bij Jan. Jan was weer redelijk bijgekomen en zo konden we samen weer verder wandelen. We kwamen uit bij twee geelvleugelara’s.

Inmiddels waren we er wel achter gekomen dat het complex veel groter was dan wij van tevoren hadden ingeschat. Met name het geslenter en het fotograferen begon Jan steeds meer op te breken. Toen Jan weer een pauze nam ben ik nog even doorgelopen naar de stokstaartjes.

Vanaf de stokstaartjes liep ik naar een buitenverblijf waar o.a. de flamingo’s verblijven. De flamingo’s stonden in de vallende sneeuw.

Mocht je een keer in de buurt zijn dan is het zeker de moeite waard om een bezoek te brengen aan de Orchideeën Hoeve.

Op de laatste ochtend van ons verblijf op Texel gingen we naar het strand bij Paal 17. Daar ontmoetten we onze kinderen die voor één dag naar Texel kwamen.

Tegelijk met ons kwamen er twee ruiters met hun paarden aan. Zij zouden een rit over het strand gaan maken. Ze werden gehinderd door loslopende honden. De honden blaften en beten naar de paarden. De ruiters mopperden vervolgens op de eigenaren dat ze hun honden beter in bedwang moesten houden.

Nadat we wat lekkers hadden genuttigd in de strandtent maakten we een strandwandeling.

Met deze foto’s sluit ik de series over Texel af.

Tijdens een zonsopkomst stond ik op de Waddendijk op Texel. De serie van de zonsopkomst kun je hier bekijken en voor de serie van de regenboog boven de molen, klik je hier. Ik heb ook foto’s gemaakt van vogels in vlucht.

Ik vond het mooi zoals de kleur van de lucht achter de vliegende vogels steeds veranderde.

Tijdens ons verblijf op Texel ben ik op een ochtend vroeg op stap gegaan. Ik reed met de auto naar de Waddendijk om daar een zonsopkomst te fotograferen. Die fotoserie is hier te zien. De auto had ik bovenop de dijk geparkeerd, zo had ik mooi zicht naar alle kanten. De molen kleurde mooi door de opkomende zon.

Er was een dreigende lucht en er vielen een paar spetters. Het volgende moment was er een regenboog ontstond er een regenboog.

Weer een paar minuten was er een volledige regenboog te zien. Met de groothoeklens kon ik deze ook helemaal in beeld brengen.

Wat een feest om dat mee te maken.

Mooi om te zien hoe de lucht voortdurend veranderde.

Wat de dreigende wolken, die vanuit het noorden kwamen aandrijven, zouden brengen heb ik maar niet afgewacht. Met een voldaan gevoel reed ik terug naar het ontbijt in het vakantiehuis.

Op de laatste dag van ons verblijf op Texel keek ik om 7 uur uit het raam. Het zag er veelbelovend uit. Ik kleedde mij snel aan, pakte mijn fotospullen en sloop het vakantiehuis uit. Ik reed naar Het Wad, want aan die kant zou de zon opkomen…

Ik parkeerde de auto bovenop de Waddendijk. Zie Google Maps. Tot mijn verrassing was er een gat in de bewolking precies op de plek waar de zon opkwam. Het was een feest om daar te zijn. Met uitzicht op een oneindig landschap. Het was genieten!

Na de kleurrijke zonsopkomst kwam er een dreigende lucht. Dat was voor mij het moment om terug te keren naar het ontbijt in het vakantiehuis.

Binnendijks gebeurde ook iets moois, maar dat laat ik jullie morgen zien.