De Grote waternavel

Vanaf vogelkijkhut de Catskieker wandelde ik naar riviertje de Linde.

Op internet had ik gelezen dat de Linde (of de Lende) dreigt dicht te groeien door de Grote waternavel. Op deze prachtige ochtend waarbij de waternavel bedekt was met een laagje rijp leek me dat een goede gelegenheid om er een fotoserie van te maken voor mijn weblog. Zie Google Maps.

Grote waternavel is een invasieve oeverplant afkomstig uit Zuid-Amerika en ingevoerd als vijverplant. Doordat sommige vijvereigenaars overtollige planten in de vrije natuur dumpten kon de soort zich verder verspreiden. Kleine fragmenten van de plant die met het water meedrijven, kunnen elders weer uitgroeien tot nieuwe haarden. Vanaf de jaren negentig heeft de plant zich snel verspreid over Nederland. Inmiddels is de verkoop aan consumenten verboden. Bron is deze site.

Vanaf de beide oevers en vanaf het bruggetje heb ik het dikke pakket met waternavel vastgelegd.

Terwijl ik op weg was naar de vogelkijkhut waren twee mannen bezig om vanaf een trailer een boot te water te laten. Op dat moment dacht ik nog dat het vissers waren. Toen ik even later op de oever van de Linde stond en inzoomde op de waternavel en op het bootje heb ik het idee dat ze toch met een ander doel waren gekomen. Misschien dat het onderzoekers waren.

Welke kant je ook opkijkt overal is waternavel. Slechts een smalle vaargeul is niet bedekt met deze waterplant.

En nu is het zaak om die woekerende waterplant weer kwijt te raken. Het Wetterskip (Waterschap) gaat met groot materieel de grote waternavel in De Lende te lijf om zo een goede doorstroming te behouden. Naast de grote waternavel halen ze op bepaalde stukken woekerend riet weg. Een speciale amfibische kraan op rupsbanden haalt de komende weken de exoot uit het water. Die legt het maaisel in een drijvende bak of, waar mogelijk, op de kant. De betrokken grondeigenaren krijgen voor deze ontvangstplicht een vergoeding. Vanuit een kleine boot gaan medewerkers het maaisel dat in het water achterblijft opruimen. Om te voorkomen dat het plantenmateriaal afdrijft, wordt in drie etappes gewerkt. Hierbij wordt telkens een deel van de beek afgeschermd. Bron is deze site.

Na de intensieve bestrijding van de grote waternavel controleert men elke maand of de plant weer terugkomt. Restanten zullen handmatig uit de beek worden verwijderd. Zo te zien is dit een project met een lange adem…

Bij het sluisje in de Linde

Vanaf de observatiewand reden Jan en ik naar het riviertje de Linde. Op dit plekje heb ik al meerdere keren de ijsvogel vastgelegd. Ik hoopte van harte dat de ijsvogel op deze plaats de korte maar strenge winter wel heeft overleefd. Vanaf de parkeerplaats wandelden we naar het water. Tot mijn verrassing staat daar een bewakingscamera. Ik heb geen idee waarom er op dat punt camerabewaking is.

Jan had zijn klapstoeltje meegenomen en koos een plekje op het sluisje. Vanaf dit punt had hij mooi zicht over het water en op de eventuele aanvliegroute van de ijsvogel.

Jan vond het een mooi plekje, maar ik adviseerde om een andere plek te kiezen. Het klapstoeltje stond heel dicht bij de rand. Eén verkeerde beweging en Jan zou in het ijskoude water belanden. Ik zou niet weten hoe ik hem dan weer op het droge zou kunnen krijgen…

Vorig jaar stonden op de rechteroever struiken waar de ijsvogels hun nest hadden.  Half januari van dit jaar ontdekte ik dat alle struiken waren verdwenen. Daarvoor in de plaats lag er een grote stapel boomstammen op de oever. Ik schreef daarover in deze serie.

Nadat ik een tijdje op het bruggetje op de uitkijk had gestaan daalde ik af naar de oever. Ik heb geen idee wat voor doel men voor ogen heeft met deze creatie.

Vanaf de oever maakte ik een foto van Jan op het sluisje.

En ook deze poging om de ijsvogel te spotten is op niets uitgelopen. Er was geen ijsvogel te bekennen.

 

Vorst op het pad en in ganzenpas

Nadat ik de fotoserie had gemaakt van de ijsvogels op de oever van de Linde wandelde ik verder. Het pad was nog wit en daardoor glad door de nachtvorst. Het was dan ook veiliger om naast het pad te gaan lopen.

In het weiland rechts van het pad liepen verschrikkelijk veel ganzen. Het waren voornamelijk kolganzen en een enkele brandgans. De boer is zeker niet blij met zoveel ganzen in het weiland.

Even later kwam ik bij een hek met een veerooster. Links achter het hek bevond zich een klein strandje. Volgens het blauwe bordje op het hek is dat “Wiegers straantien”, oftewel het strandje van Wieger.

In de zomer zal het er vast gezellig druk zijn, nu viel er niets te beleven.

De lucht begon er dreigend uit te zien, daarom leek het me wijs om weer terug naar de auto te wandelen.

Toen ik die ochtend vroeg de eerste foto maakte was het -1 graad en voelde het als vrieskou. Toen ik aan het eind van de ochtend in de auto stapte was +1 en voelde het als waterkoud. De kou van de vroege ochtend voelde veel prettiger aan dan de kou aan het eind van de ochtend.

 

IJsvogels en de verdwenen broedplaats

Na mijn fotosessie in de Weerribben reed ik door naar riviertje de Linde in Zuid-Friesland. Ik was benieuwd of de ijsvogel zich zou laten zien. Daar aangekomen sloeg de schrik mij om het hart. Op de zuidelijke oever waren alle boompjes en struiken verdwenen. Naast de oever lag een grote hoop palen, wellicht voor een nieuwe beschoeiing.

Ook het boompje waar de ijsvogel vorig jaar zat te broeden is verdwenen.

Toen ik in september vorig jaar deze serie maakte zat de ijsvogel in een van die boompjes die nu zijn weggehaald.

Hoe het er uitzag voor de kaalslag dat is de zien op de eerste foto in deze serie.

Terwijl ik met een mistroostig gevoel uitkeek over de Linde hoorde ik plotseling het hoge piepje van de ijsvogel. Na enig speuren zag ik twee ijsvogels in een boompje op de noordelijke oever. Het was geen fotogeniek plekje en daarnaast moest ik flink inzoomen om ze in beeld te krijgen, toch ben ik blij met deze foto’s. Ik vermoed dat het een paartje is. Gezien de oranjerode snavelbasis zat het vrouwtje onderop. Het mannetje zat bovenop. Bij het mannetje is de snavelbasis zwart. Op onderstaande foto’s is dat wat lastig te zien, maar in mijn archief heb ik een foto waarop dat beter is te zien.

Deze noordelijke oever grenst aan een tuin van een particulier. Ik hoop dat de bewoners deze oever ongerept laten zodat de ijsvogels daar een mooi plekje kunnen vinden om te broeden.

Een ijsvogel met een visje

Nadat ik de ijsvogel een aantal keren in vlucht had vastgelegd kreeg ik een buitenkans. Een ijsvogel streek in de buurt neer op het remmingswerk naast het bruggetje. De onderste drie foto’s maakte ik met de Canon spiegelreflex met 70-200 mm zoom. De foto’s zijn wel gekropt.

 

 

Even later had ik het geluk dat de ijsvogel nog een keer op het remmingswerk ging zitten. Deze drie foto’s maakte ik met mijn Nikon bridgecamera met sterke zoom. Kroppen was niet nodig.

 

 

De ijsvogel in vlucht en nog iets anders…

Eerder vertelde ik over mijn verblijf aan de Linde. Vol verwachting hoopte ik daar iets moois te zien…

Velen van jullie hadden het gisteren al goed geraden, het gaat inderdaad om de ijsvogel. Mijn lievelingsvogel.

De ijsvogel verraad zijn aanwezigheid door de scherpe, luide en extreem hoge pieptoon. De ijsvogel scheert razendsnel, veelal vlak boven het wateroppervlak, voorbij. De foto’s zijn geen hoogstandjes daarvoor is mijn foto-apparatuur ontoereikend. Ik ben wel blij met de waarneming.

Ik maak van deze gelegenheid gebruik om nog iets anders te vertellen en wel over de verschuiving in mijn functie. Vanaf 2013 tot voor kort had ik een combinatie van twee functies. In de ene functie  was ik verpleegkundige en in de andere functie was ik praktijkopleider. Voor de laatst genoemde functie heb ik een post-hbo opleiding gevolgd. Deze beide functies verdeelde ik over 24 uur per week.

Door het vertrek van een collega praktijkopleider kwam in een ander centrum een plekje vrij. Ik ben gevraagd of ik ook in dat centrum praktijkopleider wil worden. Ik heb het aanbod aangenomen. Doordat ik nu 150 procent meer studenten heb dan voorheen werk ik nu alleen in de functie van praktijkopleider en is mijn contract verhoogd naar 32 uur per week.

Het is niet zo dat ik nu ver van de verpleegkundige zorg en het patiëntencontact ben verwijderd. Ik werk in uniform en heb diverse werkplekken dichtbij de studenten, hun werkbegeleiders en de patiëntenzorg.

De praktijkopleider gaf bij haar vertrek een mooi cadeautje aan haar collega praktijkopleiders. We kregen een keykoord voor de personeelspas met daarop onze functie en naam. Ik ben blij met dit leuke cadeau, maar ook vooral met deze nieuwe uitdaging. Aan mijn enthousiasme zal het niet liggen. Het geeft een goed gevoel dat ik op de nieuwe werkplekken hartelijk ben ontvangen. Een van mijn nieuwe werkplekken heeft dit uitzicht…

Dit alles betekent wel dat ik minder tijd heb voor de fotografie en voor het bloggen. Mocht ik dus wat minder vaak bij jullie langskomen dat weten jullie de reden. De serie over de ijsvogel wordt vervolgd. 

Vol verwachting aan de Linde

Door mijn eega werd ik getipt dat er iets moois te zien was aan de Linde. Vorige week zaterdag ging ik daarom vroeg in de ochtend met de camera’s naar de Linde. Ik nestelde mij op een stoeltje aan de waterkant. Het was mooi weer en het was er heerlijk rustig.

Hetgeen waar ik voor kwam liet zich niet zien en daarom besloot ik een wandelingetje te maken. Het stoeltje liet ik staan. Dat is in de regel wel vertrouwd in deze contreien.

Vanaf het bruggetje had ik zicht op Het Wijde, et Wiede in het Nedersaksisch.

Vanaf het bruggetje wandelde ik verder en maakte onderstaande foto van een dwarssloot.

Na deze wandeling postte ik mij weer op het stoeltje aan de waterkant. Inmiddels had ik het kenmerkende geluid gehoord en het in een flits voorbij zien vliegen. Dat was veelbelovend…

Wordt vervolgd.