Nederland is in de ban van Covid-19. Dagelijks worden er nieuwe maatregelen genomen om grootschalige verspreiding tegen te gaan. Of dat gaat lukken is afwachten. Op mijn werk, in de zorg heb ik er volop mee te maken. We moeten in ons ziekenhuis alle zeilen bijzetten om het logistiek voor elkaar te krijgen en te houden. De reis naar het werk is al vreemd, op de weg is het enorm rustig. Omdat bijna alle polikliniek-bezoeken zijn geannuleerd is er volop ruimte op de parkeerplaats. Bij de ingang zitten ‘poortwachters’ die iedere bezoeker bevragen en zonodig temperaturen. Ook de gangen van het ziekenhuis zijn leeg. Ik moet extra dagen werken en de werkdagen zijn regelmatig langer dan de gebruikelijke 8 uren. Dat het werken in de zorg gewaardeerd wordt dat is hartverwarmend. Toen ik gisteravond een app kreeg van onze zoon met een filmpje met klappende studenten op zijn campus kreeg ik kippenvel en tranen in mijn ogen. Een ander mooi voorbeeld daarvan is dit filmpje. Verder luiden vanavond zoveel mogelijk kerken in Nederland hun klokken. Dit als teken van troost en hoop in tijden van crisis.
Naast de perikelen rond de uitbraak van Covid-19 gaat het leven ook gewoon door… Zo werden er vorige week bij mijn nichtje en haar gezin vier lammetjes geboren. Ik ben vorige week maar even op kraambezoek geweest in de schapenstal.
Deze twee broertjes werden bijgevoerd, omdat de moeder een uierontsteking had.
Omdat de heer des huizes op dat moment druk was in het riet was voor mijn nichtje de schone taak weggelegd om de lammetjes de fles te geven.
Twee lammetjes die de de avond daarvoor waren geboren moesten in de gaten worden gehouden of ze wel goed dronken bij hun moeder. Zonodig werden ze een handje geholpen.
Tijdens het voeden van de lammetjes keek de jongste telg van het gezin vanuit de buggy toe.
Wat een schatje.
Na het voeden en de fotosessie bij de lammetjes maakte ik nog een kleine wandeling. Ze is de jongste van mijn drie oogappeltjes. Ze is een heel lief en gemakkelijk meisje. Ze vond die ‘zwaaiende’ narcissen veel leuker dan mijn camera.
Schrijven met Licht 
het belang van de “zorg” kan niet genoeg benadrukt worden Jetske…
en daar mag gerust een applaus bij…
al heel wat lammetjes te zien en dat is altijd hoopgevend
de laatste foto is steelt hier wel de show
groeten
LikeLike
Mooi!
LikeLiked by 1 person
Een welkome verrassing in deze roerige tijd.
Dat is er dan toch ook gelukkig nog.
Gezondheidsgroet,
Hilly
LikeLiked by 1 person
Zeer zeker applaus voor alle zorgden in deze moeilijke tijd en hopelijk vergeten de politici dat niet te snel achteraf! Knap dat je toch nog even tijd vindt voor ontspanning. Wat mooi hé die lammetjes. Vind dat altijd zo knap. Jullie kunnen nog op bezoek. Ja wij mogen niet meer. Al meer dan een week mijn kinderen en kleinkinderen niet meer gezien in levende lijve. Het doet pijn maar ja… Verzorg ook jezelf!
LikeLiked by 1 person
Dat was voorlopig ook de laatste keer. Bezoeken beperken we nu ook tot alleen de meest noodzakelijke. Morgen is onze zoon jarig. Hij is student in Amsterdam. Hij komt voorlopig niet thuis vanwege Corona. Wel kaal hoor.
LikeLike
Ja inderdaad. Mis ook mijn kinderen en kleinkinderen. Mijn verjaardag zal ook alleen zijn 😀
LikeLiked by 1 person
Dan kan ik je feliciteren Jetske met je zoon!
Mooie blog heb je gemaakt, sterkte in je werk en je verwent ons met lieve foto’s van de lammetjes en het kleine meisje.
LikeLiked by 1 person
Prachtig Jetske. Ondanks alle misère gaat de natuur en nieuw leven gewoon z’n gang
LikeLiked by 1 person
Aan de ene kant klappen voor jullie inzet en aan de andere kant met honderden op het strand gaan lopen,
ik vraag me af snappen de mensen dan echt wat er speelt,
leuk dat je toch weer een mooi blog hebt weten te maken in je nu wel erg lange en drukke werkdagen.
Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd, hopelijk wordt het hier niet zo erg als in Italië.
Groet, Bram
LikeLiked by 1 person
Pingback: Kikkerdril | Schrijven met Licht