Een nieuw fietspad in de Lendevallei

Op 6 augustus 2020 schreef het College van Burgemeesters en Wethouders een memo aan de gemeenteraad van Westellingwerf. Het betreft de afsluiting van een deel van het fietspad langs de Linde en wel het gedeelte van de Kontermansweg tot aan de Hemweg. De aanleiding van de afsluiting was dat de verkeersveiligheid niet langer geborgd was. Onderstaande foto is gemaakt door Lourens Looijenga.

Op 15 oktober 2020 stond er een artikel in de Leeuwarder Courant dat de verbetering van ‘gescheurd’ fietspad langs de Linde bijna 1,5 miljoen euro moet kosten. Met name de noodzaak van verbetering van de ondergrond zorgt voor een extra kostenpost van vier ton. Verder is de keuze gemaakt om mee te liften met de gebiedsontwikkeling beekdal Linde. Oude bochten langs de rivier De Linde worden teruggebracht in het landschap, dat betekent ook dat het fietspad langer wordt en dat er meer bruggen nodig zijn.

Het hele traject en de afsluiting van dit fietspad heeft lang geduurd, maar het is het wachten waard geweest. Er ligt nu een prachtig breed fietspad. Het fietspad slingert zich een weg door het prachtige landschap.

Ook aan de benodigde (hufterproof) bankjes is gedacht. Het gebied wordt ‘gemaaid’ door een grote kudde schapen.

‘Het kost wat, maar dan heb je ook wat…’ Er wordt dankbaar gebruik gemaakt van het nieuwe fietspad. Op mooie dagen is het er zelfs druk te noemen. Ik heb het fietspad de eerste keer gefietst samen met mijn man en zonder camera. De keer daarna met camera en zonder man. Op De Linde peddelden twee suppers. Deze twee vriendelijke dames met hun hondje wilden wel op de foto.

Vogelkijkhut Catskieker

Vandaag is het vervolg op deze serie. Rond zonsopkomst maakte ik een wandeling in de Catspoolder naar de vogelkijkhut Catskieker. De zon klom steeds hoger en wierp een rode gloed over het dunne laagje ijs.

Ik was daar voor de derde keer en weer viel het me op dat er iets “mis” is met de verhoudingen binnen deze kijkhut. Ik heb daar in januari 2020 ook al over geschreven op mijn weblog. De vloer en het bankje zijn namelijk te laag.

Met mijn 1.71 cm vind ik mezelf geen kleintje, maar toch kan ik niet over de rand heen kijken. Getuige onderstaande foto.

Als ik op mijn tenen ga staan dan heb ik het uitzicht zoals op de foto hieronder. Op de tenen staan houd ik niet lang vol. De opstapjes zijn te smal om daarop het evenwicht te kunnen bewaren. Als ik op het bankje ga zitten zie ik helemaal niets. Ik zal deze punten nogmaals onder de aandacht brengen bij It Fryske Gea, bijvoorbeeld op Twitter.

Een grote groep watervogels heeft met vereende krachten een wak open gehouden.

Ik zag kieviten, wilde eenden, krakeenden, brandganzen, grauwe ganzen, nijlganzen, een soepgans en een blauwe reiger. Maar de blikvanger was toch wel de zilverreiger.

Het Westerkerkje

Vandaag is het vervolg op de openingsserie van het Westerkerkje.

Het houten kappeletje aan de Westvierderparten is gebouwd in 1935 als nevenvestiging van de Nederlands Hervormde Kerk in Willemsoord. Vanaf 1935 tot 1962 is het in gebruik geweest als kerkgebouw. 

Tot 1950 was er elke zondag dienst, daarna eens in de twee weken. Ook was de zondagsschool in het gebouwtje gehuisvest en bood het ruimte aan de lokale vrouwenvereniging. Vanaf 1962 tot 1979 was het alleen nog in gebruik als zondagsschool. 

In de jaren ´70 gingen er steeds minder kinderen naar de zondagsschool en in 1980 heeft de Friese kunstenaar Rinny Siemonsma het gekocht. Tot zijn overlijden in 1985 heeft hij het gebruikt als atelier en woonplek. Hij heeft het kerkje aan de buitenkant verfraaid met ajour gezaagde boeidelen en een dakruiter (torentje op de nok van het dak).

Het gebouwtje heeft hierdoor, veel meer dan tijdens het gebruik als kerk, een markant uiterlijk gekregen. De gouden eikel op de dakruiter is het Germaanse teken van vruchtbaarheid. 

Na het overlijden van de kunstenaar stond het een aantal jaren leeg. In 1992 werd het gekocht door recreatieondernemer Henk Bosma. Sinds 2013 zijn Holke Looijenga en Ellinor Hellemans van v.o.f. Wadrust de eigenaren. Zij hebben de binnenkant stijlvol gerenoveerd. Het kerkje staat aan de Westvierderparten in de gemeente Westellingwerf en heeft daarom de naam Westerkerkje gekregen. 

Het is een sfeervol onderkomen geworden dat wordt gebruikt voor o.a. coach- en fotografiesessies. Ook wordt het verhuurd voor een korte vakantie of weekendje weg. Zie deze site.

Tegenover het Westerkerkje ligt Landgoed De Eese. Ruim 800 hectare bos, hei en grasland is verdeeld over de provincies Overijssel, Drenthe en Friesland. Kenmerkend zijn de rood geschilderde gebouwen van De Eese, waaronder het mooie Noorse Landhuis. Dit grootste houten huis van Nederland is in 2015 geheel gerenoveerd. Het landgoed maakt deel uit van een uitgestrekt bosgebied van de Woldberg bij Steenwijk richting het Nationaal Park Drents Friese Wold. 

Het Westerkerkje ligt aan de rand van de Maatschappij van Weldadigheid. Deze is in 1918 opgericht door generaal Johannes van den Bosch. Hij ontwierp een sociaal experiment met de oprichting van een ´proefkolonie´. Het doel was om mensen die onder de armoedegrens leefden, de zogenaamde ´paupers´ vaardigheden aan te leren en basisbehoeften te bieden. Daarna zouden ze meer kans hebben om zich te handhaven in de normale maatschappij. Er werd voorzien in werk, onderdak, onderwijs en zorg. Het was een vroege vorm van de verzorgingsstaat en de participatie samenleving. De Maatschappij van Weldadigheid beheert nog steeds de natuur- en cultuurgronden en een deel van de gebouwen in het gebied rond Frederiksoord, Wilhelminaoord en Boschoord. De Stichting Weldadig Oord zet zich in voor de ontwikkeling van het toerisme in dit gebied. 

Bovenstaande informatie heb ik overgenomen van het paneel wat bij het Westerkerkje staat.

Vorst op het pad en in ganzenpas

Nadat ik de fotoserie had gemaakt van de ijsvogels op de oever van de Linde wandelde ik verder. Het pad was nog wit en daardoor glad door de nachtvorst. Het was dan ook veiliger om naast het pad te gaan lopen.

In het weiland rechts van het pad liepen verschrikkelijk veel ganzen. Het waren voornamelijk kolganzen en een enkele brandgans. De boer is zeker niet blij met zoveel ganzen in het weiland.

Even later kwam ik bij een hek met een veerooster. Links achter het hek bevond zich een klein strandje. Volgens het blauwe bordje op het hek is dat “Wiegers straantien”, oftewel het strandje van Wieger.

In de zomer zal het er vast gezellig druk zijn, nu viel er niets te beleven.

De lucht begon er dreigend uit te zien, daarom leek het me wijs om weer terug naar de auto te wandelen.

Toen ik die ochtend vroeg de eerste foto maakte was het -1 graad en voelde het als vrieskou. Toen ik aan het eind van de ochtend in de auto stapte was +1 en voelde het als waterkoud. De kou van de vroege ochtend voelde veel prettiger aan dan de kou aan het eind van de ochtend.

 

IJsvogels en de verdwenen broedplaats

Na mijn fotosessie in de Weerribben reed ik door naar riviertje de Linde in Zuid-Friesland. Ik was benieuwd of de ijsvogel zich zou laten zien. Daar aangekomen sloeg de schrik mij om het hart. Op de zuidelijke oever waren alle boompjes en struiken verdwenen. Naast de oever lag een grote hoop palen, wellicht voor een nieuwe beschoeiing.

Ook het boompje waar de ijsvogel vorig jaar zat te broeden is verdwenen.

Toen ik in september vorig jaar deze serie maakte zat de ijsvogel in een van die boompjes die nu zijn weggehaald.

Hoe het er uitzag voor de kaalslag dat is de zien op de eerste foto in deze serie.

Terwijl ik met een mistroostig gevoel uitkeek over de Linde hoorde ik plotseling het hoge piepje van de ijsvogel. Na enig speuren zag ik twee ijsvogels in een boompje op de noordelijke oever. Het was geen fotogeniek plekje en daarnaast moest ik flink inzoomen om ze in beeld te krijgen, toch ben ik blij met deze foto’s. Ik vermoed dat het een paartje is. Gezien de oranjerode snavelbasis zat het vrouwtje onderop. Het mannetje zat bovenop. Bij het mannetje is de snavelbasis zwart. Op onderstaande foto’s is dat wat lastig te zien, maar in mijn archief heb ik een foto waarop dat beter is te zien.

Deze noordelijke oever grenst aan een tuin van een particulier. Ik hoop dat de bewoners deze oever ongerept laten zodat de ijsvogels daar een mooi plekje kunnen vinden om te broeden.

Dreigende lucht boven Blessebrugschans (2)

Ik was naar de Blessebrugschans gereden in de hoop een kleurrijke zonsondergang vast te leggen. Het was spannend of de zon tussen de wolken door zou blijven schijnen of dat de wolken voor de zon zouden schuiven.

Er kwam steeds meer bewolking en het kon niet anders dan dat de zon achter de bewolking verdween. Desondanks heb ik genoten van deze dreigende lucht.

De donkere wolken met neerslag kwamen in een rap tempo dichterbij. Ik was net op tijd bij de auto voordat de bui boven mijn hoofd losbarstte.

Dreigende lucht boven Blessebrugschans

Op een mooie namiddag besloot ik een zonsondergang bij het water te fotograferen. Daarvoor reed ik naar de Blesbruggeschans. Zie Google Maps. De gevolgen van de overvloedige regen waren hier ook duidelijk zichtbaar, de landerijen rond de schans stonden volledig onder water.

De Blessebrugschans is aangelegd ten tijde van de Tachtigjarige Oorlog in 1582 en is daarmee één van de oudste schansen van de gehele Friese Waterlinie. Een eeuw later, in de rampjaren 1672-1673, speelt de schans wederom een belangrijke rol in de verdediging van het Friese land en de Friese steden.

In het boek ‘Toneel des Oorlogs’ uit 1675 staat de Blessebrugschans afgebeeld als een halve sterreschans. Ondanks verwoede pogingen van de bisschop van Münster, beter bekend als Bommen Berend, om Friesland binnen te vallen, bleek de Friese Waterlinie in staat om zijn invasieleger tegen te houden. En hoewel de Blessebrugschans in 1673 door Münsterse troepen werd vernield en de linie werd doorbroken, slaagde de bisschop van Münster er niet in om Friesland te veroveren. Bron zie deze site.

Dit filmpje wat gemaakt is met een drone laat mooi de Blessebrugschans en de omgeving zien.

Wordt vervolgd.