Vorige week was ik naar een fotolezing van Philip Friskorn. Friskorn is een natuurfotograaf met een passie voor vogels, zie ook zijn website. Deze avond was georganiseerd door Fotoclub Tuk. Philip nam ons mee naar de natuur in Noord-Nederland. Philip kan prachtige foto’s maken en daarbij heel mooi vertellen. Het was dan ook een fascinerende avond. Ik ken Philip al jaren. Over die eerste ontmoeting en het vervolg kun je lezen in dit bericht op mijn oude weblog. Ik mocht een fotoserie van Philip maken terwijl hij aan het werk was. Die foto’s heeft hij geplaatst in zijn boek: “Het land van de Grote vuurvlinder”.

Na afloop van de lezing vroeg ik aan Philip waar en op wat voor moment op de dag ik de blauwborst zou kunnen vinden. Ik had dit opvallende vogeltje ooit al eens gefotografeerd op Texel, maar wilde wel een keer op herhaling. Van Philip kreeg ik een locatie en een tijdstip en zo gebeurde het dat ik om half zeven in de ochtend op weg ging naar De Weerribben. Het was een prachtige ochtend. De grondmist gaf een feeërieke sfeer aan het landschap.

Eenmaal op locatie – iets verderop dan de plek waar deze foto is genomen – zette ik de auto in de berm, draaide het raampje naar beneden en het wachten kon beginnen. In deze periode heeft de blauwborst zijn partner gevonden en hebben ze samen een nestje. Het mannetje laat zich dan alleen nog maar horen en zien tijdens de eerste twee uren na zonsopkomst.

Eindelijk landde een blauwborst tussen de wilgentakken. Vanwege het plekje wat de blauwborst had gekozen moest ik met de hand scherpstellen. Toen ik daarmee bezig was en ondertussen enkele foto’s nam, vloog de blauwborst er vandoor. De foto is mislukt, maar je ziet wel dat het vogeltje een blauwe borst heeft.

Even uurtje later had ik opnieuw geluk. Het mannetje kwam terug. Met deze foto’s ben ik al heel tevreden. De blauwborst zat een eindje bij mij vandaan en meer zoom (400 mm) heb ik niet. Ik had mezelf al wel voorgenomen om nog een keer op herhaling te gaan. Wie weet komt hij wat dichterbij zitten.