Het was op een middag dat ik weer in de buurt was van het plekje waar ik de blauwborst een aantal malen had gezien. Ik besloot toch even te gaan kijken ook al was het tijdstip volgens de deskundigen niet het geschikte moment van de dag. Ik stond daar voor mij gevoel dan ook tegen beter weten in. Op een gegeven moment keek ik uit het autoraam naar achteren en daar zag ik tot mijn verrassing het mannetje in de boom zitten.

Even later vloog hij naar de begroeiing op de grond. Ik startte de auto en reed in de brede berm heel voorzichtig naar achteren zodat ik op dezelfde hoogte zou komen als de blauwborst. Het mannetje bleef rustig zitten.

Daarna vloog hij weg. Ik bleef geduldig wachten totdat hij weer zou komen. En ja hoor, daar kwam hij weer aan en zocht een plekje tussen het riet laag bij de grond. Daar gaf hij zichzelf een poetsbeurt.

Ten slotte koos het mannetje een plekje op een rietstengel, niet ver vanaf mijn autoraam. We keken elkaar dan ook regelmatig aan. Dit was een mooi plekje, zo kon ik de blauwborst eindelijk los van de achtergrond fotograferen.

Ik was blij met deze fotoserie, maar vooral ook blij met dit tijdstip. Op dit tijdstip van de dag zou ik namelijk met Jan naar dit plekje kunnen gaan. De kans zou dan redelijk groot zijn dat Jan dan eindelijk de blauwborst zou kunnen zien en fotograferen. Dat staat namelijk op zijn wensenlijstje.